کلاس ها چند دسته هستند. یه موقع داری برای بچه های کارشناسی درس میدی که خب معلومه که ازونجايي که سابقه ای در اون درس ندارن، چندان مشکل نیست. گاهی اوقات مثالا برات درس تو یه دانشکده ای ميذارن که بچه هاش اطلاعاتی در مورد درس تو ندارن ولی چون اسم دانشکدشون باکلاسه، درس و استاد رو اذیت می کنن. این مورد برای من توی دانشکده ی دامپزشکی اتفاق افتاده و خیلی هم آزار دهندست. ولی لذت بخش ترین نوع تدریس، به بچه های تحصیلات تکمیلی و اونم دانشجویان PhD هستش. چرا? 

واضحه. اولا اینکه شما با دو یا سه تا دانشجو سر و کار داری و درثانی اونا خودشون بالقوه استادند و میتونی هم پای اونا چیز یاد بگیری. تجربه ی بسیار خوب و خوشایندي هستش. خیلی بچه های دکتری این ترمم رو دوست دارم. خیلی.