نگارش مقاله دو جنبه داره.البته از دید من.

اول بحث علمی کار. وظیفه ی هر محققیه که اگه داره در لبه ی علم و دانش حرکت می کنه، مسیر حرکت رو برای آیندگان هم مشخص کنه. که خب در مقالات داخلی اصلا ما به لبه علم نزدیک نمیشیم (چراکه داریم از مسیر کارهای خارج از مملکت تبعیت می کنیم) چه برسه به اینکه در امتداد اون حرکت بکنیم

درثانی، امروزه چاپ مقاله و اونم مقالات آبکی تبدیل شده به دکانی برای بسیاری از اساتید و دانشجویان. خدا از اونایی نگذره که جاهلانه و یا عامدانه، تعداد مقالات رو نشانه ی عالم بودن افراد قلمداد کردند. خیانت این ها به جامعه ی علمی غیر قابل وصفه. کاش میزان نفوذ مقاله و تعداد ارجاعات علمی اون لحاظ سواد نویسنده بود چرا که وقتی مقاله ای دارای سایتیشن بالا و یا در ژورنالی با ایمپکت بالا چاپ میشه و یا هات پیپر تلقی میشه، یعنی اینکه اونقدر جذابیت داشته که بتونه دیگران رو به سمت خودش جلب کنه.

خدایا کمک کن که نونی که قراره از این کاغذ پاره ها بیرون بیاد طیب و حلال باشه. میترسم از روزی که مجبور بشم برای حفظ موقعیت، برم تو صف این گروه دوم. خودت حفظم کن.