نوشتن برای کسی که خیالیه خیلی سخته. منم خودم خیالیم. بعد از این همه سال که از خدا عمر گرفتم و خداروشکر با عزت و بدون منت زندگی رو سپری کردم، وقتی به گذشته نگاه می کنم، می بینم که چیز قابل توجهی رو برای آیندم کشت نکردم. البته شاید به این دلیل بوده که دید من به آینده، با خیلی ها فرق داره. امروز تو دانشکده با رئیس دفتر مشاوره که از دوستان قدیمیمه، در مورد یه همراه خوب بحث می کردیم. خودش هم خوب میدونه که من الان از چند جبهه تحت فشارم ولی بازم دلایلم رو برای تعلل تو این امر مهم بهش گفتم. خیلی متعجب بود. می گفت تفکراتی که تو داری، تو قوطی هیچ عطاری پیدا نمیشه. البته راست هم می گفت. بالاخره هر آدمی یه جور نگرش نسبت به زندگی داره. یادش بخیر، سالیان پیش یادم میاد که دبیر معارفمون در مورد پیدا شدن "کُف= از همشان و همتراز میاد" سر کلاس بحث می کرد. اون موقع دبیرستانی بودیم و کلی فکر و خیال برای آینده. میگفت که همزاد شما در هنگام خلقتتون مسخّر شده و این تحقق نمیابه که به هم برسید، مگر با صبر و توکل. عجله سبب از دست رفتن هردوی شما میشه. نمیدونم که درست می گفت یا نه ولی قلبا ایمان دارم که اینایی که زندگی ی پایداری با هم دارند - حتی با وجود سختی روزگار و مشکلات معیشتی - الگویی از همین حرف دبیرمونن. مسیر زندگی، جاده ای نیست که بشه اونو تنهایی طی کرد. ولی هر کسی هم نمیتونه همراه خوبی تو این سفر باشه. خدایا به حق این ماههای پر برکتت، همراهانی همدل و ثابت قدم  رو نصیب همه ی دختران و پسران کشورم بنما. آمین

رجب ماه همراه شدن علی (ع) و فاطمه (س) است. خدایا خودت دست همه ی علی ها و فاطمه ها رو بگیر...